از پنجره اتاق دارم بیرون را نگاه می کنم. اتاق ساکت و خوبی دارم... راستش را بخواهید سالها برای این سکوت مبارزه کرده ام. اخر مگر نه اینکه در این دنیا چیزهای ارزشمند به راحتی بدست نمی آیند. سکوت، تنهایی حتی برای چند لحظه... ازز ارزشمند ترین مفایم زندگی من هستند. آنجا در بیرون ، بچه ها در هوایی سرد با سوزی که من را به یاد فضای سرد و تیره کارتون بینوایان می اندازد مشغول فوتبال بازی کردنند. 

به یاد دوران کودکی خودم می افتم. چقدر چابک... مثل پرنده ...ساعتها در زمینهای خاکی بازی می کردیم. به اوضاع و احوال کنونی ام نگاهی می اندازم. بله ... دیگر توان انگونه دویدن.. آن داد و فریادهایی که سر هم می کشیدم " چرا پاس نمی دی.... آهای من اینجام... مگه نمی بینی؟ کوری! . خبری نیست. ساعتها در سکوت می گذرد. ضربان قلبم در صول روز به ندیت تغییر می کنم. آهسته و پیوسته . از اینکه کودکی ام را آن گونه و بزرگسالی ام را اینگونه می گذارنم ناراحت نیستم. احساس می کنم تا حدی کامل زندگی کردهام. به بیرون نگاه می کنم و این جمله را دوباره با خودم تکرار می کنم " زندگی ات را به کمال برسان و به موقع بمیر". چه طنین عجیب دارد این جمله ... سهمیه ام است روزی چند بار تکرارش می کنم. تا یادم نرود که ... فرصت چندانی برای زندگی ندارم... دارم می میرم

اتاقم را تازه تعمیر و نقاشی کرده ام. دیگر از آن ترک های وحشتناک خبری نیست . حداقل تا چند ماه دیگر. شاید هم چند هفته. این ترکها همیشه مثل پتکی بر روی سرم احساس می کردم. هر ان احتمال دارد که خانه بر سرت خراب شود. تو حتی دیگر فرصت فرار نخواهی داشت. شاید این آخرین لحظه ی زندگی ات باشد. . جمله ی " شاید این آخرین لحظه ی زندگیت باشد" مثل دینگ دانگ ساعتهای قدیمی درون مغزم رژه می رود.... باید اعتراف کنم مدیون این ترکهای دیوار خانه مان هستم. جمله لحظه را دریاب را زیاد خوانده و شنیده ام، اما لمس آن با تمام وجود تجربه ای درونی و بس عمیق را می طلبد.

یکی از بچه ها چه خوب دارد بازی می کند. راستش را بخواهید حرکاتش خیلی شبیه به نحوه بازی کردن من است. من کاپیتان تیم بودم. بر سرمای هوا دارد افزوده می شود. جای ترکهای دیوار پرشده. دیگر از بچi ها هم خبری نیست. مطالعه ام را از سر می گیرم و به ضربان مداوم و پیوسته قلبم که مدتی است افت و خیزی در آن ندیده ام فکر می کنم.